Şu hayatta katlanamadığım durumlardan birisi belki de en önemlisi "samimiyetsizlik".... Özellikle de yakın gördüklerimizin yaptıkları dayanılır gibi değil bence.
Ben daima içi dışı bir bi tip olmuşumdur özellikle de sevdiklerime karşı, ne yaşıyorsam başıma ne geliyorsa, ne düşünüyorsam paylaşırım. Dolayısıyla aynısını kendim için de beklerim.Ancak ne yazık ki her geçen gün bunda yanıldığımı gördükçe deliriyorum, sevdiklerime inancımı yitiriyorum ve diyorum ki "demekki benim onları gördüğüm kadar onlar beni yakın görmüyorlar"...sinirleniyorum,kızıyorum, küsüyorum ama hepsinden öte içimdeki onlardan bi parçayı yitiriyorum ki bu da beni üzüyor...Ve neredeyse etrafımdaki insanların çoğunda bu durumu yaşıyorum..Belki de artık insanın yalnızca kendisini düşünmesi gerektiğini, kimseye fazlaca açılmaması kendini saklaması gerektiğini öğrenmem lazım..
Hayat geçiyor, elden bir şey gelmiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder